Νέο χώρος και νέα διεύθυνση !!!

Ο χώρος του θεραπευτηρίου άλλαξε και μαζί του και η ψυχολογία μας !!!
Οπλαρχηγού Λακέρδα 20 (πρώην Α.Μ.Ε.Α. έναντι 7ου νηπιαγωγείου Ιεράπετρας)

Νέος χώρος 110 τ.μ. με ξεχωριστούς και ανεξάρτητους χώρους θεραπειών , θεραπευτικής γυμναστικής , αναμονή και γραφείου διαχωρισμένους μεταξύ τους με χωρίσματα γυψοσανίδας και χρωματισμό που χαλαρώνει την διάθεση και φτιάχνει την ψυχολογία!!
Άπλετο χώρο πάρκιν και ράμπα ατόμων με κινητικά προβλήματα καθώς και χώρο παρκιν αυτοκινήτου στην πόρτα εισόδου ακριβώς για άμεση πρόσβαση στο χώρο του θεραπευτηρίου σε οξεία περιστατικά.
Στο χώρο μας εξυπηρετούνται :
Oρθοπεδικές-Νευρολογικές-Ρευματολογικές παθησεις
Αναπνευστική Φυσικοθεραπεία
Θεραπευτική Κινησιοθεραπεία - Γυμναστική
Θεραπευτική Χειρομάλαξη
Εναλλακτική θεραπεία bobath
Εξειδίκευση σε Νευρολογικά περιστατικά και Νευρογενούς αιτίας χρόνιους πόνους
Χαλαρωτική χειρομάλαξη σε όλο το σώμα (κατόπιν συνεννόησης)

ΔΕΚΤΑ ΟΛΑ ΤΑ ΕΝΤΑΓΜΕΝΑ ΣΤΟΝ   Ε.Ο.Π.Υ.Υ.    ΤΑΜΕΙΑ

ΤΕΝΟΝΤΙΤΙΔΑ......Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΩΝ ΜΥΩΝ

Το μυϊκό σύστημα, δηλαδή το σύνολο των μυών, είναι ένας βιολογικός μετατροπέας που μετατρέπει την Βιολογική Ενέργεια των κυττάρων (ακριβέστερα, Χημική Ενέργεια) σε Κινητική Ενέργεια.

Κάθε μυς αποτελείται από πολλές χιλιάδες μέχρι και εκατομμύρια μυϊκές ίνες. Η κάθε μυϊκή ίνα είναι ένα σύνολο που προέρχεται από την συνένωση πολλών χιλιάδων κυττάρων ειδικά κατασκευασμένων έτσι ώστε να εξυπηρετείται η αντίστοιχη λειτουργία. Ολες αυτές οι χιλιάδες κύτταρα που αποτελούν την μυική ίνα βρίσκονται μέσα σε ένα περίβλημα από συνδετικό ιστό που περιβάλλει, οριοθετεί και προστατεύει το περιεχόμενό του. Ο Συνδετικός Ιστός δεν βρίσκεται μόνο στο περίβλημα αλλά και ανάμεσα στις μυϊκές ίνες και περιλαμβάνει

• τα αγγεία από τα οποία οι οι μυϊκές ίνες τρέφονται και
• τα νεύρα με τα οποία οι μύες συνδέονται με τον εγκέφαλο ώστε να λάβουν την εντολές για κίνηση.

Οι νευρικές σύναψεις μετατρέπουν την ηλεκτρική εντολή που προέρχεται από όργανα όπως ο εγκέφαλος και ο Νωτιαίος Μυελός, σε ηλεκτροχημική εντολή και μετά σε κινητική, δηλαδή σύσπαση του μυός.

Μέσα στον μυ φθάνουν και άλλα στοιχεία του Νευρικού Συστήματος, όπως νευρικές ίνες του συμπαθητικού νευρικού συστήματος που εγκαθίστανται στα τοιχώματα των αγγείων και πολλά είδη νευροϋποδοχέων, δηλαδή αισθητήρες που αναφέρουν κάθε στιγμή στο κέντρο την κατάσταση που βρίσκονται οι μυες (σύσπαση, χαλάρωση).

Είναι καταπληκτικό το πόσο γρήγορα γίνεται ένας τεράστιος αριθμός υπολογισμών από το κεντρικό νευρικό σύστημα έχοντας κάθε στιγμή πληροφορίες από αυτούς τους υποδοχείς για τη θέση του σώματός μας, για τις ανάγκες που προκύπτουν κάθε στιγμή όπως

• κίνηση σώματος,
• μετακίνηση χειρών και ποδών,
• ανύψωση αντικειμένων,
• κινήσεις των βλεφάρων,
• ανόρθωση των τριχών του δέρματος κ.α..

Καθώς καταφθάνει το ερέθισμα (δηλ. ένα βιοηλεκτρικό σήμα) από το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα μέσω κάποιου συγκεκριμένου νεύρου που θα διεγείρει τον συγκεκριμένο μυ, απελευθερώνεται από την απόληξη του νευρικού κλωνίου μια νευροδιαβιβαστική ουσία που επιδρά πάνω στην μυική μεμβράνη και την διεγείρει.

Αυτή η διέγερση της μυικής μεμβράνης προκαλεί μια βιοηλεκτρική διεργασία που με μεγάλη ταχύτητα μεταδίδεται στην βαθύτερη δομή του μυικού κυττάρου δηλαδή στο σύστημα των εγκάρσιων σωληνίσκων. Το σύστημα αυτό αποτελείται από επάλληλα τμήματα σε διαφορετική όμως θέση έτσι ώστε να έχουμε ως αποτέλεσμα αυτής της διέγερσης την σύσπαση του μυός. 

Οι τένοντες είναι ταινίες ινώδους ιστού που συνδέουν τους μύες με τα οστά. Με τον όρο τενοντίτιδα ορίζεται η φλεγμονή που εκδηλώνεται σε μια από αυτές τις δομές. Αντίθετα, μιλάμε για τενοντοελυτρίτιδα όταν η φλεγμονή πλήττει, εκτός από τον τένοντα, και την προστατευτική θήκη (έλυτρο) που τον περιβάλλει.

Η διαταραχή μπορεί να αφορά οποιονδήποτε τένοντα, αν και μερικοί από αυτούς είναι πιο επιρρεπείς στον κίνδυνο της φλεγμονής. Πρόκειται για τους τένοντες των μυών του ώμου (τενοντοπάθεια πετάλου των στροφέων μυών – βλέπε), του Αχίλλειου τένοντα, των τενόντων του καρπού, των τενόντων των μυών του αντιβραχίονα στο ύψος του αγκώνα (επικονδυλίτιδα, αγκώνας του τενίστα – βλέπε), του επιγονατιδικού τένοντα που προσφύεται στο γόνατο (το γόνατο του άλτη – βλέπε πόνοι γονάτου). 

Αυτή η διέγερση στη μυική ίνα διαρκεί μερικά χιλιοστά του δευτερολέπτου και μετά τα δομικά στοιχεία του μυός επανέρχονται στην προηγούμενη θέση ηρεμίας. Για να έχουμε την μυική σύσπαση χρειάζονται πολλές τέτοιες διεγέρσεις που προέρχονται από αντίστοιχες εντολές των νευρικών κυττάρων του εγκεφάλου.

Με τον ίδιο μηχανισμό των αθροιστικών νευρικών διεγέρσεων το Νευρικό Σύστημα ρυθμίζει και την δύναμη με την οποία συσπάται ο μυς ανάλογα με την εργασία που καλείται να φέρει σε πέρας. Αν σε μια συγκεκριμένη μυϊκή συστολή συμμετέχει μία μόνο κινητική μονάδα του μυός θα έχουμε και την αντίστοιχη δύναμη, αν περισσότερες θα έχουμε μεγαλύτερη δύναμη σύσπασης. Αυτό όμως δεν μπορεί ποτέ να φθάσει στην σύσπαση όλων των κινητικών μονάδων σε έναν μυ γιατί υπάρχουν άλλοι νευρικοί μηχανισμοί που απαγορεύουν κάτι τέτοιο για να προφυλάξουν την ακεραιότητα της δομής της μυοσκελετικής μονάδας (οστά, αρθρώσεις και μυς).

Η δύναμη που αναπτύσσεται από τους μυες είναι πολύ μεγαλύτερη από το βάρος που φαίνεται ότι μετακινούν και αυτό οφείλεται στο ότι πάντοτε οι μυες δρουν μέσω υπομοχλίων και όχι άμεσα για να γίνει κάποια κίνηση. Ένα παράδειγμα είναι ο τετρακέφαλος που για να τεντώσει το γόνατο δρα μέσω της επιγονατίδας.

Σε εργαστηριακές μελέτες βρέθηκε ότι η δύναμη που αναπτύσσουν οι μυες συνολικά ενός ενήλικα άνδρα όταν συσπώνται ισχυρά με ισομετρική σύσπαση μπορεί να φθάσει τους δύο δύο τόνους περίπου.

Για να γίνει η κίνηση τόσο ομαλή, όπως την γνωρίζουμε, λειτουργούν ταυτόχρονα

• οι πρωταγωνιστές μυες για την σύσπαση αλλά και
• οι ανταγωνιστές μυς για τη συγκράτηση μιας απότομης κίνησης του μέλους.

Για παράδειγμα όταν θέλουμε να σηκώσουμε ένα βάρος με το χέρι μας

• συσπάται ο δικέφαλος για να κάνει την κίνηση αλλά ταυτόχρονα και
• ο τρικέφαλος για να συγκρατήσει τον δικέφαλο ώστε η κίνηση να είναι ελεγχόμενη και όχι απότομη.

Βέβαια στην συγκεκριμένη περίπτωση ο δικέφαλος μυς έχει τον πρώτο ρόλο γι’ αυτό και γίνεται η κάμψη στον αγκώνα.

Ακόμη και κατά την συνειδητή χαλάρωση ή τον ύπνο οι μυες δεν παρμένουν τελείως χαλαροί αλλά διατηρούν μια μικρή σύσπαση που λέγεται μυϊκός τόνος. Ο μυικός τόνος είναι το αποτέλεσμα διέγερσης ενός μικρού αριθμού κινητικών μονάδων μέσα στον μυ.

Ο οργανισμός χρησιμοποιεί τον μυϊκό τόνο, τη συγκράτηση των αρθρούμενων οστών στην ορθή τους θέση όταν ο άνθρωπος χαλαρώνει και κοιμάται και για να προφυλάσσεται από το κρύο καθώς δημιουργεί μικρές αλλεπάλληλες συσπάσεις που γίνονται αντιληπτές ως ρίγος. Ετσι αυξάνει τις καύσεις που γίνονται μέσα στους μυες με συνέπεια την αύξηση της θερμοκρασίας του σώματος.

Ο μυς στην σύνδεσή του με το οστό χρησιμοποιεί τον τένοντα που είναι μια μεταβατική δομή, ισχυρή και διαβαθμισμένα σκληρή όσο πλησιάζει το οστό και διαβαθμισμένα μαλακή όσο πλησιάζει τον μυ.

Πώς προκαλείται
* Η μυϊκή υπερλειτουργία είναι η κύρια αιτία της τενοντίτιδας. Όταν ο μυς "δουλεύει" παραπάνω από τις δυνατότητές του, ο τένοντας κουράζεται και δημιουργείται φλεγμονή. Συνήθως, τα άτομα ξεκινούν ένα πρόγραμμα γυμναστικής ή αυξάνουν το επίπεδο των ασκήσεών τους και αρχίζουν να εμφανίζουν συμπτώματα τενοντίτιδας. Ο τένοντας αδυνατεί να προσαρμοστεί στο νέο επίπεδο δραστηριότητας και αυτή η κατάχρηση οδηγεί με τη σειρά της σε φλεγμονή και τενοντίτιδα.

* Μια άλλη συχνή αιτία εμφάνισης κλινικής εικόνας τενοντίτιδας σχετίζεται και με τις δομικές αλλαγές που συμβαίνουν στον τένοντα με την πάροδο της ηλικίας. Καθώς ο άνθρωπος μεγαλώνει, οι τένοντες χάνουν μεγάλο μέρος της αρχικής τους ελαστικότητας και ευκινησίας, κάτι που οφείλεται σε άγνωστους παράγοντες με πιο πιθανό, ίσως, τις αλλαγές στα αιμοφόρα αγγεία που τροφοδοτούν τους τένοντες.

* Μερικές φορές υπάρχει και κάποια ανατομική αιτία που προκαλεί την τενοντίτιδα. Αν ο τένοντας δεν έχει στη διάθεσή του κάποια δίοδο μέσω της οποίας να μπορεί να κινηθεί, είναι πολύ πιθανόν να ερεθιστεί και αυτό να οδηγήσει στην πρόκληση φλεγμονής.

* Ωστόσο, η τενοντίτιδα μπορεί να αποτελεί και το πρώτο σύμπτωμα κάποιας δυσλειτουργίας των νεύρων και των μυών. 

 Ένας τραυματισμός Αν χτυπήσετε σε κάποια άρθρωση, μπορεί να τραυματιστεί ο τένοντας ή ακόμη και να «σπάσει» (ρήξη του τένοντα).
Η ηλικία Οι ηλικιωμένοι παρουσιάζουν συχνότερα τενοντίτιδες και κυρίως στους ώμους, επειδή με την πάροδο του χρόνου οι τένοντες εκφυλίζονται και συγκεντρώνουν άλατα ασβεστίου, με αποτέλεσμα να χάνουν την ελαστικότητα και την ευκινησία τους.
Διάφορες παθήσεις Όσοι πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη, ουρική ή ρευματοειδή αρθρίτιδα, ερυθηματώδη λύκο και άλλα σπανιότερα νοσήματα, έχουν προδιάθεση για τενοντίτιδες.
H λήψη φαρμάκων Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι κινολόνες (αντιβιοτικά ευρέος φάσματος) μπορεί να προκαλέσουν τενοντίτιδες.

Ποιες αρθρώσεις «προτιμά»
Τους καρπούς Ιδιαίτερα όσων εργάζονται πολλές ώρες στον υπολογιστή, παίζουν επαγγελματικά πιάνο ή άλλα έγχορδα μουσικά όργανα, ασχολούνται με την ενόργανη γυμναστική ή την άρση βαρών.
Τους αγκώνες Οι αθλητές του τένις ταλαιπωρούνται πολύ συχνά από τέτοιες τενοντίτιδες, ενώ είναι εξίσου συχνές και σε άτομα που έχουν έντονη χειρωνακτική εργασία (π.χ. μαραγκοί, οικοδόμοι, κηπουροί, κομ­μωτές). Τους ώμους Αυτές τις αρθρώσεις χρησιμοποιούν έντονα οι επαγγελματίες κολυμβητές, οι ελαιοχρωματιστές κ.ά.
Τα γόνατα Οι ποδοσφαιριστές, οι δρομείς μεγάλων αποστάσεων, οι αθλητές της άρσης βαρών, καθώς και όσοι σηκώνουν πολλά βάρη λόγω επαγγέλματος (π.χ. μεταφορείς, λιμενεργάτες, εργάτες σε αποθήκες) υποφέρουν πολύ συχνά από τέτοιες τενοντίτιδες.
Τα ισχία Όσοι ασχολούνται με το μπάσκετ, τα άλματα, καθώς και οι δρομείς μικρών αποστάσεων, εμφανίζουν συχνά τενοντίτιδες στα ισχία.

Η θεραπεία
Ο γιατρός σας θα αποφασίσει τη θεραπευτική αγωγή που θα πρέπει να ακολουθήσετε. Συνήθως, συστήνονται:
• Αντιφλεγμονώδη φάρμακα.
• Φυσικοθεραπεία, που περιλαμβάνει ειδικές ασκήσεις, θεραπευτικό λέιζερ (που μειώνει τη φλεγμονή), αναλγητικά ρεύματα (δηλαδή, χαμηλής τάσης ρεύμα που προκαλεί υπεραιμία στην πάσχουσα περιοχή).
Σπανιότερα και κατά περίπτωση:
• Εγχύσεις κορτιζόνης, κορτικοειδών ή ενζύμων που επιταχύνουν την επούλωση.
• Μεσοθεραπεία (τοπικές ενέσεις με αντιφλεγμονώδη φάρμακα).
• Αρθροσκόπηση, ώστε να διαγνωστεί η ακριβής αιτία του προβλήματος και να μπορεί, κατά συνέπεια, να κριθεί αν είναι αναγκαία η επέμβαση, σε περίπτωση που το πρόβλημα δεν αποκαθίσταται με κανένα άλλο θεραπευτικό μέσο.

Μέθοδοι θεραπείας της τενοντίτιδας μεσω φυσικοθεραπειας

Η θεραπεία για την τενοντίτιδα διαιρείται σε πέντε φάσεις. Εκτός από τη αποκατάσταση της αιτίας και τη διατήρηση της θέσης των υγιών τμημάτων, η θεραπεία πρέπει να αφορά και την αποκατάσταση της ευελιξίας, της αντοχής των μυών, της δύναμης, της ευκινησίας, και της λειτουργικής απόδοσης. Αυτοί οι στόχοι ολοκληρώνονται από την προσεκτική πρόοδο του προγράμματος, αρχίζοντας με την εφαρμογή θεραπευτικών μορφών που αφορούν την θεραπεία της φλεγμονή και προχωρώντας στην εφαρμογή των ασκήσεων. Η παρατήρηση από τον ειδικό αθλητικής αποκατάστασης και οι αναφορές από τον ασθενή σχετικά με την θεραπευτική πορεία του τένοντα καθορίζουν το ποσοστό προόδου. Εάν ο τένοντας αποκρίνεται αρνητικά στην επεξεργασία, ο φυσικοθεραπευτής πρέπει να επιστρέψει τον ασθενή στο προηγούμενο επίπεδο εφαρμογής και να επαναλάβει τις μορφές του συγκεκριμένου σταδίου. Για να μειώσει την πιθανότητα των υποτροπών, είναι σημαντικό ότι ο φυσικοθεραπευτής προσδιορίζει και διορθώνει τον βασικό παράγοντα πρόκλησης της υποτροπής.

Σημεία προσοχής
    Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να χρησιμοποιείτε ασκήσεις που δημιουργούν «πρόβλημα».
    Δεν πρέπει να χρησιμοποιείται μεγάλη αντίσταση.
    Το εύρος της κίνησης πρέπει να είναι στην αρχή μικρό και σταδιακά να τείνει προς το "φυσιολογικό" (μετά από σειρά προπονήσεων).
    Η επιλογή των ασκήσεων πρέπει να γίνει από τον ιατρό και τον φυσικοθεραπευτή με τη βοήθεια του γυμναστή.
    Όλες οι ασκήσεις θα πρέπει να εκτελούνται αργά και με απόλυτη συγκέντρωση.
    Να κάνετε αρκετές επαναλήψεις και με τη "δέουσα προσοχή".
    Η αντίσταση πρέπει να αυξάνεται σταδιακά.
    Οι ασκήσεις σε ισοκινητικά μηχανήματα είναι ιδανικές για την αποκατάσταση.

 

Χρησιμότητα διατάσεων
(α) Αποφυγή ρικνώσεων και συμφύσεων. (β) Αποφυγή οργάνωσης ουλώδη ιστού. (γ) Αποφυγή του περιορισμού της ελαστικότητας του μυός. (δ) Διατήρηση της φυσιολογικής κινητικότητας της άρθρωσης. (ε) Συντόμευση του χρόνου αποθεραπείας.
ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΦΑΣΕΩΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΕΝΟΝΤΙΤΙΔΑΣ
1: Αποκατάσταση κινητικότητας της άρθρωσης (Φυσικοθεραπείες - μαλακές προοδευτικές διατάσεις - ασκήσεις χωρίς αντίσταση).
2: Αποκατάσταση μυϊκής δύναμης (Φυσικοθεραπείες - διατατικές ασκήσεις - ελεύθερες ασκήσεις - ασκήσεις με αντίσταση)
3: Ανάπτυξη μυϊκής αντοχής (Φυσικοθεραπεία - διατατικές ασκήσεις – κινησιοθεραπεία -ειδικές ασκήσεις αντιστάσεως - ειδικές κινητικές ασκήσεις).
4: Αποκατάσταση ταχύτητας – ευκινησίας - ειδικής δύναμης (Φυσικοθεραπεία – διατατικές –κινησιοθεραπεία - ασκήσεις δυναμώματος κι επιπλέον αν πρόκειται για αθλητή κάποιου αγωνίσματος προστίθoνται και: ασκήσεις απομίμησης τεχνικής - δυνάμωμα πάνω στη κίνηση του αγωνίσματος  - αεροβικές δραστηριότητες).
5: Πλήρες ενδυνάμωμα/αποκατάσταση επάνοδος (Ειδικές ασκήσεις – διατατικές - σταδιακή εισαγωγή σε ένα "κανονικό" ασκησιολόγιο. Επιπλέον αν πρόκειται για αθλητή κάποιου αγωνίσματος προστίθονται και: αγωνιστικές κινήσεις - προπόνηση στο αγώνισμα – τεστ -"εκπαιδευτικοί αγώνες" - "φιλικοί αγώνες-τεστ" - ειδικές δοκιμασίες).

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Για τυχων αποριες σας μπορω να σας απαντησω με μυνημα ηλεκτρονικου ταχυδρομιου (mail)
Αποστειλεται ερωτηματα σας στο     physiotherapy.place@gmail.com
ή στο τηλ  2842023236 kai 6944325554
ωρες λειτουργιας 8,30-10,30 και 17,00-19,30 εκτοσ σαββατου και κυριακης

Χονδροπάθεια επιγονατίδας

Η Χονδροπάθεια του Γόνατος ( Knee Chondromalacia) είναι μια συχνή επώδυνη πάθηση των γονάτων. Στην αμερικανική και αγγλική βιβλιογραφία, η πάθηση αυτή αναφέρεται με τον όρο Pattelofemoral Stress Syndrome (. Σύνδρομο Επιγονατιδομηριαίας Υπερφόρτισης) το οποίο εμπεριέχει την Χονδροπάθεια Επιγονατίδος ( Chondromalacia Patellae), την Χονδροπάθεια των Μηριαίων κονδύλων αλλά και τις Τενοντίτιδες του τετρακέφαλου και του Επιγονατιδικού συνδέσμου

Η χονδροπάθεια της επιγονατίδας είναι μια συνηθισμένη αιτία πόνου στην πρόσθια επιφάνεια του γόνατος. Η επιγονατίδα είναι ένα οστό σε σχήμα «διαμαντιού», που βρίσκεται σε ένα αντίστοιχα σχηματισμένο αυλάκι στην πρόσθια επιφάνεια του μηριαίου οστού. Προστατεύει την άρθρωση του γόνατος, ενώ παράλληλα λειτουργεί σαν μοχλός ενισχύοντας την δύναμη του Τετρακέφαλου μυός. Η αφαίρεση της επιγονατίδας, μειώνει περίπου 30% από την δύναμη του Τετρακέφαλου μυός

Η χονδροπάθεια (ή χονδρομαλάκυνση) της επιγονατίδας (chondromalacia patellae) χαρακτηρίζεται από μαλάκυνση και ρωγμές του αρθρικού υαλώδους χόνδρου της επιγονατίδας και είναι συχνό αίτιο πόνου και αναπηρίας στους εφήβους και νέους ενήλικες. Τα συμπτώματα οφείλονται στις αλλοιώσεις των αρθρικών επιφανειών της επιγονατίδας ή/και της μηριαίας τροχιλίας   Δεν συνοδεύεται πάντοτε από πόνο και συχνά ο βαθμός των αλλοιώσεων δεν σχετίζεται με τα συμπτώματα

H Χονδροπάθεια του Γόνατος προσβάλει κυρίως τον χόνδρο της επιγονατίδας και κατά δεύτερο λόγο το χόνδρο της Μηριαίας τροχιλίας. Ο χόνδρος των Κνημιαίων κονδύλων δεν είναι εύκολο να φθαρεί γιατί προστατεύεται από τους δύο Μηνίσκους, οι οποίοι όταν φθαρούν ή αφαιρεθούν οδηγούν σε φθορά του χόνδρου των Κνημιαίων κονδύλων

Η Χονδροπάθεια Επιγονατίδoς οφείλεται σε είτε σε τραυματισμό, είτε σε χρόνια υπερφόρτιση του χόνδρου της Επιγονατίδας, είτε σε εσωτερικούς παράγοντες γενετικής προδιάθεσης («ευπάθειας») του αρθρικού χόνδρου, είτε σε συνδυασμό αυτών. Γενικά, η πάθηση είναι πολυπαραγοντική, οφείλεται δηλαδή σε συνδυασμό πολλαπλών αιτίων, τά οποία χωρίζονται σε ενδογενή και εξωγενή

Σε γενικές περιπτώσεις προκαλείται με δύο μηχανισμούς.

1-      Συνέπεια βίαιης ή επαναλαμβανόμενης συμπίεσης της επιγονατίδας πάνω στο μηριαίο οστό, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στην στάση «οκλαδόν». Σε αρκετές περιπτώσεις η πίεση επαφής που αναπτύσσεται μπορεί να είναι δυόμισι φορές το βάρος του σώματος.
2- Συνέπεια αλλοίωσης της τροχιάς ολίσθησης της επιγονατίδας σε σχέση με το μηριαίο οστό.
Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι ερεθισμός αρχικά και στην συνέχεια εκφυλισμός του χόνδρου.

Υπάρχουν τρεις βασικές αιτίες αλλοίωσης της τροχιάς ολίσθησης της επιγονατίδας σε σχέση με το μηριαίο οστό:

1- Αδυναμία του έσω πλάγιου πλατύ μηριαίου μυ. Η πλάγια τάση προς τα μέσα που προκαλεί ο έσω πλατύς μυς στην επιγονατίδα εξισορροπείται από την πλάγια τάση προς τα έξω που προκαλεί ανάλογα ο έξω πλατύς μυς. Σε ασυμμετρία των ασκουμένων δυνάμεων, λόγω αδυναμίας του έσω πλατύ, τότε προκαλείται κλίση της επιγονατίδας προς τα έξω με αποτέλεσμα την αλλοίωση της τροχιάς της.

2- Μειωμένη ελαστικότητα της λαγονοκνημιαίας ταινίας. Θα προκαλέσει υπερβολική πλάγια τάση πάνω στην επιγονατίδα και αλλοίωση της τροχιάς της.

3- Κακή βιομηχανική στο κάτω άκρο. Αποτελεί ίσως την περισσότερο σημαντική και συνηθισμένη αιτία πρόκλησης της επιγονατιδομηριαίας δυσλειτουργίας. Υπάρχουν πολλές μελέτες στην διεθνή βιβλιογραφία που ενισχύουν αυτήν την άποψη. Οι περισσότερο συνηθισμένες μορφολογικές διαταραχές στο κάτω άκρο είναι:
Α) ΠΛΑΤΥΠΟΔΙΑ: Με τον όρο αυτόν εννοούμε την έλλειψη ποδικής καμάρας. Σε αυτήν την περίπτωση το πόδι βρίσκεται σε πρηνισμό αποτέλεσμα του συνδυασμού αναστροφής, ραχιαίας κάμψης και απαγωγής του άκρου πόδα λόγω κακής στήρίξης του. Κατ' επέκταση αντισταθμιστικά η κνήμη ή το μηριαίο οστό βρίσκονται σε έσω στροφή. Όλος αυτός ο μηχανισμός διαταράσσει την λειτουργικότητα της επιγονατίδας σε σχέση με το μηριαίο οστό.

Β) ΚΟΙΛΟΠΟΔΙΑ: Με τον όρο αυτόν εννοούμε αυξημένη ποδική καμάρα στον άκρο πόδα. Ασκείται αυξημένη τάση πάνω στον επιγονατιδομηριαίο μηχανισμό και αλλοίωση της λειτουργικότητας του.
Γ) ΓΩΝΙΑ Q: Αυξημένη γωνία Q σημαίνει αυξημένο επιβαρυντικό παράγοντα για επιγονατιδομηριαία δυσλειτουργία.

4- ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΥΠΕΡ-ΧΡΗΣΗΣ: Επαναλαμβανόμενη για μεγάλο χρονικό διάστημα δραστηριότητας με μεγάλη επιβάρυνση στα γόνατα, όπως είναι η γονατιστή στάση ή η χρήση πολλών σκαλοπατιών σε καθημερινή βάση.

 

Στάδια Χονδροπάθειας Επιγονατίδος

Η  Χονδροπάθεια του Γόνατος έχει τρία παθολογοανατομικά στάδια:

• Στάδιο Ι: Οίδημα του Χόνδρου με κιτρινόφαιες μαλακές και προεξέχουσες εστίες χωρίς καμμία ελαστικότητα και κάμψη.

• Στάδιο ΙΙ: Ρωγμές αι «ξεφτίσματα» του χόνδρου. Ελεύθερα χόνδρινα σωμάτια στο αρθρικό υγρό και αλλοιώσεις χρόνιας Υμενίτιδας.

• Στάδιο ΙΙΙ: Ελκη κατά τόπους στον χόνδρο. Το υποχόνδριο οστό είναι ακάλυπτο στον πυθμένα τους 

Συμπτώματα και κλινική εικόνα

Συνήθως, μετά από κάποιο τραυματισμό της Επιγονατίδας, ή από χρόνια υπερκαταπόνηση σε εργασία σε γονατιστή θέση, ή σε γυμναστήριο, ή χορό, ή σε πεντάλ τροχοφόρων, πρέπει να περάσουν 3-6 μήνες ώσπου να εκδηλωθούν τά φαινόμενα της Χονδροπάθειας στον ασθενή. Ο ασθενής αναφέρει ότι «έχει ένα πόνο μπροστά στα γόνατα», ότι «αισθάνεται ένα κάψιμο», ότι «ακούει ήχους κράκ στο γόνατο», ότι «του φεύγει το γόνατο στο κατέβασμα σκαλοπατιών» (σημείο Giving way), ότι «θέλω να τεντώνω τα γόνατά μου», ότι «δυσκολεύομαι να κάνω βαθύ κάθισμα», ότι «δυσκολεύομαι όταν σηκώνομαι μετά από πολλή ώρα καθίσματος» («σημείο κινηματογράφου»), κλπ. Η Χονδροπάθεια επιγονατίδων διαγιγνώσκεται με το ιστορικό και με την κλινική εξέταση με τα χέρια. Το πλέον αξιόπιστο τέστ είναι η "δοκιμασία ολίσθησης και πλάγιας μετατόπισης της επιγονατίδας" πάνω στη μηριαία τροχιλία, με το γόνατο σε έκταση και χαλαρό, οπότε αναπαράγεται κριγμός και πόνος. Αλλα κλινικά ευρήματα είναι οι προκλητοί πόνοι στα χείλη της επιγονατίδος, η ύπαρξη υδράρθρου και υμενίτιδας, το "Τest Zohlen" (πόνος σε σύσπαση τετρακεφάλου) και το "σημείο αναπήδησης", που είναι το απότομο τίναγμα της επιγονατίδας σε κάμψη 30-40 μοιρών

ΚΛΙΝΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ

• Κριγμός και ενόχληση, όταν η επιγονατίδα μετατοπίζεται παθητικά μέσα στην μηριαία τροχιλία
• Ευκόλως προκαλούμενο πλάγιο υπεξάρθρημα της επιγονατίδας
• Πόνος και επανεμφάνιση των συμπτωμάτων με τις παθητικές κινήσεις και την ταυτόχρονη συμπίεση τις επιγονατίδας πάνω στην μηριαία τροχιλία
• Πόνος στη διάρκεια της σύσπασης του τετρακεφάλου, όταν η επιγονατίδα συγκρατείται στη μηριαία τροχιλία με το γόνατο σε πλήρη έκταση (σημείο Clarkeâs)
• Θετική δοκιμασία αναστολής κινητικότητας της επιγονατίδας : Ο ασθενής αρνείται να εκτείνει παθητικά το γόνατο όταν η επιγονατίδα συμπιέζεται επάνω στους μηριαίους κονδύλους ή παρεκτοπίζεται με την έκταση του γόνατος 
• Αύξηση της γωνίας Q του τετρακεφάλου >15-20ο. H γωνία Q είναι μία γραμμή η οποία ενώνει την πρόσθια άνω λαγόνια άκανθα με το μέσον της επιγονατίδας και το μέσον της επιγονατίδας με το κνημιαίο κύρτωμα με το γόνατο σε πλήρη έκταση. Στα άρρενα, ο μέσος όρος της γωνίας Q είναι 14°, ενώ στα θήλεα, 17°. Αύξηση της γωνίας Q πάνω από τον μέσον όρο είναι ένδειξη ανώμαλης ευθυγράμμισης της επιγονατίδας
• Βλαισογωνία
• Έξω στροφή της κνήμης με έξω στροφή του κνημιαίου κυρτώματος
• Πρόσθια κλίση της μηριαίας κεφαλής και της έξω στροφής της κνήμης
• Ευθυγράμμιση της επιγονατίδας. Παρατηρείται καλύτερα όταν ο εξεταστής κάθεται μπροστά από τον εξεταζόμενο και παρακολουθεί την πλήρη παθητική και ενεργητική τροχιά κίνησης
• Μικρή αρθρική συλλογή και αύξηση της θερμοκρασίας, όχι όμως πραγματική υμενίτιδα ή σοβαρή ατροφία του τετρακεφάλου

Δοκιμασία επικείμενου εξαρθρήματος (φόβου). Συνίσταται σε εξαναγκασμένη  υπερέκταση του γόνατος, ενώ η επιγονατίδα παρεκτοπίζεται προς τα έξω πιεζόμενη προς τα πλάγια. Η δοκιμασία είναι θετική όταν, στην κίνηση αυτή, ο ασθενής αναφέρει πόνο ή αίσθημα υπεξαρθρήματος

Θεραπεία
Η θεραπεία περιλαμβάνει τρία στάδια:
3 Αντιμετώπιση της οξείας φάσης
3 Αποκατάσταση
3 Πρόληψη
Στην αντιμετώπιση της οξείας φάσης, όπως συμβαίνει σε όλα τα σύνδρομα υπέρχρησης, πρέπει ο ασθενής να διακόπτει όλες εκείνες τις δραστηριότητες που του προκαλούν πόνο. Σε αυτήν την φάση εφαρμόζουμε τεχνικές για την ελάττωση της φλεγμονής, όπως είναι η θεραπεία με Laser, ιοντοφόρεση με διάλυμα κορτιζόνης και ξυλοκαΐνη 2%, παλμικό μαγνητικό πεδίο (διεισδύει στο σώμα ομοιόμορφα, ανεπηρέαστο και επιδρά στην ενδοκυτταρική κίνηση των ιόντων, αυξάνει δηλαδή την διαπερατότητα της κυτταρικής μεμβράνης, με αποτέλεσμα την ελάττωση του οιδήματος και του πόνου, γρήγορη απομάκρυνση των προϊόντων του μεταβολισμού, αύξηση της παροχής του οξυγόνου στην περιοχή), ειδική επίδεση του γόνατος, ώστε η επιγονατίδα να συγκρατείται σε σωστή τροχιά κίνησης, ενώ σύμφωνα με το αποτέλεσμα του πελματογραφήματος ο ασθενής άμεσα πρέπει να φορά στα παπούτσια του ειδικά κατασκευασμένα πέλματα, ώστε να εξισορροπούνται οι δυνάμεις που ασκούνται στο επιγονατιδομηριαίο μηχανισμό.

Στα πρώιμα στάδια, η συντηρητική θεραπεία είναι αποτελεσματική.

• Ανάπαυση
• Αποφυγή, βελτίωση ή διόρθωση των επιβαρυντικών παραγόντων 

Αποφυγή των δραστηριοτήτων οι οποίες προκαλούν ή επιδεινώνουν τα συμπτώματα (π.χ. ανέβασμα/κατέβασμα σκάλας). Επιτρέπεται η ποδηλασία και η κολύμβηση, που δεν συνδέονται με χονδροπάθεια της επιγονατίδας
Όταν υποχωρήσει η φλεγμονή και το οίδημα το επόμενο βήμα είναι η ισχυροποίηση των μυών της περιοχής, ιδιαίτερα του τετρακέφαλου μυός, που έχει αποδειχθεί ότι παίζει σημαντικό ρόλο στην αποκατάσταση αυτού του προβλήματος. Το πρόγραμμα συνδυάζεται με ασκήσεις διατάσεων ώστε να βελτιωθεί η ελαστικότητα και η λειτουργικότητα των μαλακών μορίων της περιοχής. Τέλος το πρόγραμμα ολοκληρώνεται με ασκήσεις ιδιοδεκτικότητας.

Σημαντικό μέρος της θεραπείας είναι η ενημέρωση και η επανεκπαίδευση του ασθενή ώστε να προλαμβάνει τυχόν νέα υποτροπή του προβλήματος στο μέλλον. Περιλαμβάνει επανεκπαίδευση στην σωστή στάση, συχνά διαλείμματα κατά την διάρκεια δραστηριοτήτων που επιβαρύνουν τις αρθρώσεις των γονάτων, πρόγραμμα ασκήσεων, κολύμπι, ενώ καλό είναι να αποφεύγεται η άσκηση με ποδήλατο

Σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, η χονδροπάθεια της επιγονατίδας μπορεί να εξελιχθεί σε οστεοαρθρίτιδα. Στα νεαρά άτομα, η έκβαση είναι καλή εάν ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα σε πρώιμα στάδια και εφαρμοσθούν ανάλογα προσαρμοσμένες ασκήσεις και ενδυνάμωση των τετρακεφάλων. Στα άτομα αυτά, η χονδροπάθεια συνήθως υφίεται κατά το 30ό έτος της ηλικίας και σπάνια εξελίσσεται σε οστεοαρθρίτιδα

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ  ΟΣΦΥΑΛΓΙΑΣ

    Οσφυαλγία σημαίνει πόνος στη μέση. Είναι σύμπτωμα και όχι διάγνωση. Ο πόνος στη μέση μας ειδοποιεί πως η μέση μας δε λειτουργεί κανονικά. Συνήθως οφείλεται σε χρόνια ή απότομη καταπόνηση μυών και συνδέσμων που στηρίζουν τη σπονδυλική στήλη ή σε δισκοπάθεια. Εντοπίζεται στα πιο ευκίνητα μέρη της σπονδυλικής στήλης, αυχένα ( αυχενικό σύνδρομο) και χαμηλά στη μέση ( οστά).

            Η οσφυαλγία αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια αντικείμενο μελέτης και προβληματισμού. Το ποσοστό των ανθρώπων που εμφανίζουν συμπτώματα οσφυαλγίας φτάνει το 80% ενώ στο ίδιο ποσοστό ανέρχεται και η οσφυαλγία αδιευκρίνιστης αιτιολογίας.

            Η θεραπεία διακρίνεται σε συντηρητική και σε χειρουργική. Αρχικά συνιστάται περιορισμός των καθημερινών δραστηριοτήτων του ασθενή και πιθανή κατάκλιση αν ο πόνος είναι έντονος και κριθεί απαραίτητο. Επιπλέον χορηγούνται παυσίπονα μυοχαλαρωτικά και αντιφλεγμονώδη φάρμακα.

           

            Η οσφυαλγία γενικά προέρχεται από ανεπάρκεια ή βλάβη στο μεσοσπονδύλιο δίσκο, αρθρικές αποφύσεις, συνδέσμους, μύες, οστά και νεύρα και τραυματισμό. Βάση αυτών θα μπορούσαμε να ταξινομήσουμε τις καταστάσεις στις παρακάτω κατηγορίες:   1) εκφύλιση,  2) κακώσεις,  3) μεταβολικά νοσήματα,  4) φλεγμονώδεις καταστάσεις,  5) μικροβιακές φλεγμονές,  6) όγκοι,  7) ειδικές καταστάσεις ( εγκυμοσύνη). 

 Από τις παραπάνω θα ασχοληθούμε με τις δυο πρώτες:

1) Με τον όρο εκφύλιση εννοούμε τη σταδιακή αλλοίωση ανατομικών στοιχείων του σώματος με την πάροδο της ηλικίας. Έτσι ο μεσοσπονδύλιος δίσκος είναι το πρώτο ανατομικό στοιχείο της σπονδυλικής στήλης που εκφυλίζεται με την πάροδο του χρόνου. Αλλαγές στη δομή του αρχίζουν για τους άνδρες στα 20 και για τις γυναίκες στα 30 χρόνια.

            Αιτίες για τις αλλαγές του δίσκου είναι: α) στροφικές κακώσεις,  β) συμπιεστικές δυνάμεις (βάρος),  γ) κάκωση από συνεχείς δονήσεις (οδήγηση),          δ) ορμονικοί παράγοντες,  ε) κάπνισμα  στ) κληρονομικότητα,  ζ) ηλικία.

            Η εκφύλιση της σπονδυλικής στήλης μπορεί να οδηγήσει σε σπονδυλική στένωση, εκφυλιστική σπονδυλόλιση και σκολίωση. Καθεμιά από τις εκφυλιστικές αυτές καταστάσεις μπορεί να είναι η αιτία μιας χρόνιας οσφυο-ισχιαλγίας

2) Στις κακώσεις σπονδυλικής στήλης περιλαμβάνονται:

α) κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου: « εξόγκωμα» που παρουσιάζεται στην εξωτερική επιφάνεια του δίσκου. Πιο συχνά στον 4^ο- 5^ο οσφυϊκό σπόνδυλο. Κύριο χαρακτηριστικό είναι ο αιφνίδιος πόνος στην οσφύ με ισχιαλγία μετά από απότομη κίνηση, άρση βάρους αλλά και φτέρνισμα ή βήχα.

β) δισκογενής πόνος: προέρχεται από τον ίδιο το δίσκο και πιο συγκεκριμένα από τις περιφερικές ίνες του ινώδους δακτυλίου. Ο πόνος είναι σταθερός, συνεχής, βαθύς στην κατώτερη μοίρα της σπονδυλικής στήλης τόσο σε κάμψη όσο και καθιστός.

γ) άλγος αρθρικών αποφύσεων ( facet): είναι ο ερεθισμός ή η εκφύλιση σε μια ή περισσότερες αποφύσεις της οσφυϊκής μοίρας. Ο πόνος διατηρείται σταθερός σε μια συγκεκριμένη περιοχή και μπορεί να αντανακλά στους γλουτούς και στην οπίσθια επιφάνεια των μηρών, ενώ ποτέ δε διαπερνά το γόνατο. Ο πόνος επιδεινώνεται με την έκταση του σώματος και το βάδισμα.

δ) σπονδυλόλυση: λύση του σπονδύλου στο ύψος του ισθμού ( σε 2 ή περισσότερους σπονδύλους). Εμφανίζεται πιο συχνά στα παιδιά άνω των 5 χρόνων, στους εφήβους και σε νέους ενήλικες, ενώ είναι πολύ συνηθισμένο αίτιο πόνου στους αθλητές. Θεωρείται σαν είδος κατάγματος καταπόνηση με εντοπισμένο πόνο στην περιοχή της βλάβης, ο οποίος επιδεινώνεται με τις κινήσεις και υποχωρεί με την ανάπαυση.

ε) σπονδυλολίσθηση: ολίσθηση της σπονδυλικής στήλης πάνω σε ένα σπόνδυλο. Συχνή αιτία είναι η κάκωση και η εκφύλιση. Είναι συνήθως πρόσθια και σπανιότερα οπίσθια. Όσο πιο έντονη είναι η ολίσθηση τόσο εντονότερος είναι ο εντοπισμένος πόνος.

στ) κάταγμα: διακοπή της συνέχειας του οστού που δημιουργείται όταν το οστό δε μπορεί πλέον να αντέξει τις παραπάνω δυνάμεις. Είναι συνήθως τραυματικής αιτιολογίας αν και υπάρχουν και παθολογικά κατάγματα όπως οστεοπόρωση ή όγκοι.

            Η θεραπεία της οσφυαλγίας είναι καταρχήν συντηρητική και περιλαμβάνει κατάκλιση, κρύα ( κυρίως) και θερμά (θερμοφόρα) επιθέματα στη μέση, παυσίπονα, αντιφλεγμονώδη, μυοχαλαρωτικά και βιταμίνες συμπλέγματος Β. Η κατάκλιση γίνεται σε όποια θέση βολεύει τον ασθενή αλλά φαίνεται πως η καταλληλότερη στάση είναι με μαξιλάρια κάτω από τα γόνατα και ανασηκωμένη την πλάτη και το κεφάλι. Στην οξεία φάση δεν ενδείκνυνται ασκήσεις, η χρήση όμως πολύ απαλών μαλάξεων και όχι δυνατού μασάζ οδηγεί συχνά σε ανακούφιση αλλά όχι θεραπεία. Ο ρόλος της φυσικοθεραπείας είναι πολύ σημαντικός στο υποξύ στάδιο ( συνήθως 4-5 μέρες μετά την αρχή του άλγους), οπότε επιβάλλεται η τόνωση των οσφυϊκών και γενικότερα των μυών του κορμού μέσω άσκησης. Ο χρόνος, δηλαδή το πότε θα αρχίσουν οι ασκήσεις, εξαρτάται από την κρίση του φυσικοθεραπευτή και την ένταση του πόνου του ασθενή και αν αυτός αυξάνεται υπέρμετρα με την άσκηση. Η τόνωση των μυών οδηγεί στη δημιουργία ενός φυσικού «κορσέ» που προφυλάσσει από μελλοντικές υποτροπές της οσφυαλγίας. Η εφαρμογή μιας ορθοπεδικής ζώνης οσφύος κατά την έγερση σε συνδυασμό με ήπιες ασκήσεις βοηθά στην αποκατάσταση μιας οξείας οσφυαλγίας. Όταν οι μυς ενισχυθούν σε ικανοποιητικό βαθμό, συνήθως σε ένα μήνα, η ζώνη εγκαταλείπεται. 

            Με τη φυσικοθεραπεία- ηλεκτροθεραπεία- κινησιοθεραπεία επιτυγχάνεται σημαντική ελάττωση του πόνου, βελτίωση της κινητικότητας και της δύναμης και της σωστής αντίληψης της μηχανικής συμπεριφοράς της σπονδυλικής στήλης στις διάφορες στάσεις και κινήσεις. Γίνεται χρήση μηχανημάτων LASER, υπέρηχου, διαθερμίας, χειρουργικών ρευμάτων αναλγησίας (gate theory control) καθώς και πρόγραμμα ασκήσεων με οδηγό τον πόνο.

            Οι ασθενείς θα πρέπει να αποφύγουν να σηκώνουν βάρη, ενώ κρίνεται απαραίτητη η εκπαίδευση τους στις δραστηριότητες της καθημερινής ζωής. Στα υπέρβαρα άτομα η ελάττωση του σωματικού βάρους προκαλεί άμεση ανακούφιση του πόνου. Με την ελάττωση του βάρους μειώνονται οι πιέσεις στους μεσοσπονδύλιους δίσκους και η παραμόρφωση των δομών της σπονδυλικής στήλης με αποτέλεσμα να μειώνεται ο μηχανικός ερεθισμός των σπονδύλων και ο πάσχοντας να ανακουφίζεται άμεσα από τον πόνο.

   

           

Τέλος η χειρουργική θεραπεία είναι αναπόφευκτη σε ορισμένες καταστάσεις όπως: 1) ασθενείς που ακολούθησαν συντηρητική θεραπεία για δυο μήνες και δεν απέδωσε,  2) ασθενείς που έχουν επανειλημμένες υποτροπές,  3) σύνδρομο ιππουρίδας,  4) όταν η οξεία φάση του προβλήματος συνοδεύεται από σοβαρά νευρολογικά φαινόμενα ( αδυναμία άσκησης ελέγχου στα πόδια και κυρίως στα πέλματα).

            Συνήθως με την εγχείρηση αφαιρείται ο πηκτοειδής πυρήνας που προβάλλει κι έτσι αποσυμπιέζεται η αντίστοιχη ρίζα. Η εγχείρηση έχει ικανοποιητικά αποτελέσματα εφόσον γίνει σωστά και με την προϋπόθεση ότι ο ασθενής θα ακολουθήσει ευλαβικά το ειδικό πρόγραμμα μεταγχειριτικής αποκατάστασης ( φυσικοθεραπεία, κινησιοθεραπεία, ειδική γυμναστική, αποφυγή βλαπτικών στάσεων και συνηθειών).

            Προφανές είναι οτι η οσφυαλγία αποτελεί μεγάλο πρόβλημα υγείας για πολλούς ανθρώπους το οποίο μπορεί να τους επηρεάσει στην  ψυχολογία και στις καθημερινές δραστηριότητες τους. Παράλληλα η πρόληψή της όχι μόνο μειώνει το οικονομικό κόστος των συνεχών αναρρωτικών αδειών αλλά συμβάλλει σημαντικά στην αποφυγή διακοπής του επαγγέλματος εξαιτίας της. 

            Η αντιμετώπιση του συμπτώματος της οσφυαλγίας πλέον έχει εκσυγχρονιστεί με άμεσα αποτελέσματα χωρίς να φθάσουμε στην χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής ή στη χειρουργική αντιμετώπιση. Κάθε είδος θεραπείας εφαρμοσμένης από έμπειρο φυσικοθεραπευτή, όπως ηλεκτροθεραπεία ή άσκηση, εξυπηρετεί συγκεκριμένους σκοπούς αλλά με τον ίδιο στόχο: τη μείωση ή αν είναι δυνατόν τη βελτίωση του πόνου στη μέση, την αύξηση της κινητικότητας της οσφυϊκής μοίρας και την επιστροφή όσο το δυνατόν γρηγορότερα των ασθενών στις καθημερινές δραστηριότητες. Η ηλεκτροθεραπεία, η άσκηση καθώς και οποιαδήποτε φυσικοθεραπευτικά μέσα είναι αποτελεσματικά θεραπευτικά όπλα στα χέρια του έμπειρου φυσικοθεραπευτή, η χρήση των οποίων πρέπει να ενταχθεί με προσοχή σε ένα επιστημονικά αιτιολογημένο και πρακτικά τεκμηριωμένο περιεκτικό σχήμα φυσικοθεραπευτικών πράξεων. Έτσι λοιπόν με τη χρήση των φυσικοθεραπευτικών μέσων στις περισσότερες των περιπτώσεων οδηγούμαστε σε ικανοποιητικά προσδοκώμενα θεραπευτικά αποτελέσματα.

Νίκος Εμμ. Δοργιάκης

Φυσικοθεραπευτής  ΑΤΕΙ Αθήνων